Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
“Unable to perceive the shape of You, I find You all around me. Your presence fills my eyes with Your love, It humbles my heart, For You are everywhere.”
Κυρίες και Κύριοι με την ”Μορφή Του Νερού” ολοκληρώνεται η παρουσίαση μας στις εννέα (9) – και όχι μόνο – υποψήφιες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας της 90ης βράβευσης που θα λάβει μέρος την Κυριακή 4 Μαρτίου (ξημερώματα Δευτέρας εδώ). Μετά τα… Three Billboards Outside Ebbing Missouri, The Post, Lady Bird, Get Out, Call Me By Your Name, Dunkirk, Phantom Thread και Darkest Hour, τα οποία ήδη προβλήθηκαν στις αίθουσες (κάποια προβάλλονται ακόμη οπότε τσακιστείτε) και που πραγματικά ελπίζω να έχετε ήδη απολαύσει, η τελευταία χρονικά ταινία είναι και αυτή με τις περισσότερες υποψηφιότητες (13) και ένα εκ των δύο φαβορί για τα ‘Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας! Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως.
Ο Γκιγέρμο Ντελ Τόρο είναι ένας από τους σπουδαιότερους παραμυθάδες της εποχής μας και ένας εκ των κορυφαίων δημιουργών στον χώρο της 7ης τέχνης. Τα χαρίσματα του αμέτρητα. Το σημαντικότερο όμως είναι η μαεστρία του στο να δημιουργεί κόσμους. Κόσμους μαγικούς. Κόσμους ονειρεμένους. Το έκανε πριν μερικά χρόνια με τον εντυπωσιακό και υποψήφιο για ξενόγλωσσο Όσκαρ, ”Λαβύρινθο Του Πάνα” και μετά από μερικές μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες (Blade, Hellboy, Pacific Rim, Crimson Peak) επανέρχεται σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Στην μεταφορά δηλαδή ενός φανταστικού και ρομαντικού κόσμου στις οθόνες μας.
Στο ”Shape Of Water” από την πρώτη κιόλας σεκάνς της ταινίας νιώθεις ότι μεταφέρεσαι σε ένα άλλο σύμπαν. Νιώθεις τις σελίδες ενός παραμυθιού να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου, ενώ ταυτόχρονα η ομορφιά των εικόνων του ξεδιπλώνεται και σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα.
Στόρι:
Τι ακριβώς όμως είναι η ταινία που μέχρι τώρα του έχει χαρίσει τον Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ Βενετίας και την Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας αλλά και που αναμένεται να κερδίσει περίπου (πρόβλεψη)… τα μισά Όσκαρ για τα οποία είναι υποψήφια; Βρισκόμαστε στην Αμερική του 1962. Ο ‘Ψυχρός πόλεμος’ βρίσκεται στον πυρήνα του. Οι δύο υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση μονομαχούν και κατασκοπεύουν η μία την άλλη με φόντο την κατάκτηση του διαστήματος! Η Ελάιζα (Σάλι Χόκινς) είναι μια ξεχωριστή κοπέλα που από μικρή ηλικία δεν μπορεί να μιλήσει αλλά ακούει. Είναι έτσι εγκλωβισμένη σε μια απομονωμένη ζωή με ελάχιστες παρέες και ενδιαφέροντα.
Η δουλειά της ως καθαρίστρια σε ένα κυβερνητικό εργαστήριο υψηλής ασφάλειας είναι μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα που όμως θα αλλάξει οριστικά όταν η ίδια και η συνάδελφός της Ζέλντα, (Οκτάβια Σπένσερ) ανακαλύπτουν ένα αυστηρά απόρρητο πείραμα: Ένα αμφίβιο πλάσμα (Νταγκ Τζόουνς) που είναι καταδικασμένο να μείνει φυλακισμένο στις εγκαταστάσεις, ώσπου να αρχίσουν πειράματα επάνω του, τα οποία εκτός απροόπτου θα επιφέρουν και τον μαρτυρικό θάνατό του. Η Ελάιζα θα νιώσει έναν ισχυρό δεσμό με το αλλόκοτο πλάσμα και θα αποφασίσει να το σώσει, ενάντια στις προσπάθειες του αδίστακτου πράκτορα Στρίκλαντ (εκπληκτικός για ακόμη μια φορά ο τεράστιος Μάικλ Σάνον)!
Γνώμη:
Η ταινία είναι το φετινό… La La Land! Τι εννοώ θα με ρωτήσετε εφόσον η ”Μορφή Του Νερού” δεν είναι καν μιούζικαλ ούτε λαμπερούς πρωταγωνιστές έχει… κλπ,κλπ! Η απάντηση είναι απλή.
Σχεδόν κάθε χρόνο, μια ταινία θα ξεχωρίζει για τον παραμυθένιο και μαγικό τρόπο που μας παρουσιάζει έναν σαρωτικό αλλά μάλλον αδιέξοδο έρωτα. Μια ταινία θα ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες για τα συναισθήματα που μας ξυπνά. Mια ταινία θα μας κάνει να χαμογέλαμε και να νιώθουμε ανακούφιση για κάτι υπερβατικό σαν όνειρο. Μια ταινία θα μας κάνει θέλουμε να ερωτευθούμε. Μια ταινία θα μας μεταφέρει σε σε ένα άλλο σύμπαν, όπου η δύναμη της αγάπης είναι ανίκητη και κατατροπώνει κάθε εχθρό όποια μορφή και αν έχει. Πέρυσι αυτή η ταινία ήταν το ”La La Land”. Φέτος είναι το ”The Shape Of Water”!
H δημιουργία του Ντελ Τόρο είναι στο ίδιο εικαστικά επίπεδο με τον ”Λαβύρινθο Του Πάνα” ενώ σκηνοθεσία, φωτογραφία και ερμηνείες είναι απλά… Οσκαρικού επιπέδου.
Θέλω εδώ να ανοίξω μια μεγάλη παρένθεση. Το σινεμά τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει και τα επόμενα θα αλλάξει κι άλλο. Η σκηνοθεσία, το μοντάζ, η φωτογραφία, οι μουσικές και για να μην σας κουράσω με κάθε κινηματογραφική πτυχή που γνωρίζετε ή και όχι, όλα όσα περιλαμβάνει η έβδομη και υπέρτατη τέχνη, έχουν φτάσει στις μέρες μας σε αριστουργηματικά επίπεδα δημιουργίας και εκτέλεσης από ομολογουμένως χαρισματικούς δημιουργούς. Η προηγούμενη γενιά σκηνοθετών (Σπίλμπεργκ, Σκοτ, Σκορσέζε, Κόπολα, Κιούμπρικ, Πολάνσκι, Ίστγουντ – μπορώ να γράφω ονόματα για ώρες) συνεχίζει μεν να μας δίνει πολύ μεγάλες ταινίες αλλά αρχίζει ήδη να αντικαθίσταται εν μέρει από νεότερους όπως ο Νόλαν, Ο Βιλνέβ, ο Ντελ Τόρο, ο Σαζέλ κλπ. που περπατούν στα χνάρια των μύθων που προ ανέφερα αλλά και ανεβάζουν τον πήχη ως φυσική συνέχεια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οτιδήποτε βλέπουμε σε μια αίθουσα να το παίρνουμε λίγο πολύ έως δεδομένο και δεν μιλάω φυσικά μόνο για τα εφέ! Δύσκολα εντυπωσιαζόμαστε πλέον και είναι ελάχιστες οι δημιουργίες που μας αφήνουν κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα. Εμείς, τα Σινε-πρεζάκια, δημοσιογράφοι, κριτικοί, που βλέπουμε γύρω στις 8-10 ταινίες την εβδομάδα ψάχνουμε κυρίως τα σενάρια. Τις ιστορίες που θα μας καθηλώσουν με την πλοκή και τις ανατροπές τους. Τις ταινίες τις οποίες βγαίνοντας από την αίθουσα θα μας κάνουν να σκεφτούμε… ”Οκέι! Αυτό ήταν κάτι το ξεχωριστό”… ή ακόμη πιο σπάνια, ”Αυτό, δεν το είχα ξαναδεί”!
Περιττό να επαναλάβω για πολλοστή φορά δε, πως αν κάποιες από αυτές τις ξεχωριστές ταινίες των χαρισματικών αυτών δημιουργών τις ΄κάψετε’ κατά την συνήθη τακτική σε μια τηλεόραση 2-3 χρόνια από τώρα ή ένα λαπ τοπ πριν καν σκάσουν τις αίθουσες, – καλά είμαστε ζεστά εδώ στον καναπέ, ποιος να τρέχει με τέτοιο κρύο στα σινεμά – δεν εισπράττετε ούτε το 25 τοις εκατό όλων όσων πρέπει να δείτε, να ακούσετε και φυσικά να νιώσετε, με αποτέλεσμα να μην θέλω ούτε ζωγραφιστούς να σας βλέπω, ενώ αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή που ρωτάς την άποψη κάποιου για μοναδικές δημιουργίες (βλ.The Revenant, Arrival, Blade Runner 2049) και να σου απαντά… ”Νταξ μωρέ, καλό ήταν, δεν τρελάθηκα κιόλας”… καίγοντας όλα σου τα εγκεφαλικά κύτταρα μονομιάς, ενώ την ίδια στιγμή το μόνο που θέλεις είναι να τον χαστουκίσεις! Κατανοώ φυσικά ότι δεν έχουν όλοι τα ίδια γούστα. Σεβαστό. Αν όμως δεν βιώσεις αυτές τις δημιουργίες α πο κλει στι κά σε κάποια αίθουσα τότε σίγουρα δεν δικαιούσαι να εκφέρεις και γνώμη, ποσό μάλλον να αποτρέψεις κόσμο από το να τις δει! Κλείνω παρένθεση.
Εν κατακλείδι.”Η Μορφή Του Νερού” κάποιους θα τους ενθουσιάσει. Κάποιους ίσως όχι. Σε κάποιους (με συναισθηματική καρδιακή ανεπάρκεια προφανώς) ίσως και να μην αρέσει. Όπως και να χει όμως, είναι μια εκ των τριών, τεσσάρων ταινιών του 2017/18, που πρέπει οπωσδήποτε να τις απολαύσετε σε μια κινηματογραφική αίθουσα. Τότε και μόνο τότε, ίσως αντιληφθείτε την απόλυτη μαγεία της και ίσως καταλάβετε γιατί είναι υποψήφια σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες και συνολικά για 13 βραβεία Όσκαρ!!!
Κλείνω με το γνωστό… ‘ποίημα’ του Φλεβάρη. Διανύουμε τις δύο κορυφαίες κινηματογραφικές εβδομάδες της χρονιάς! Σχεδόν όλες οι υποψήφιες ταινίες σε όλες τις κατηγορίες είναι στην διάθεση σας σε κάποια αίθουσα πολύ κοντά σας. Χαρίστε στον εαυτό σας δύο όμορφες και ξεχωριστές ώρες μακριά από προβλήματα και έννοιες παρέα με αγαπημένα σας πρόσωπα. Αφήστε τον μαγικό κόσμο του σινεμά να σας πει μια όμορφη ιστορία όποια και αν είναι η επιλογή σας. Απολαύστε το τρέιλερ και καλές προβολές φίλοι και φίλες!
